- Κιάφα
- I
Ένα από τα τέσσερα ιστορικά χωριά του Σουλίου, μεταξύ Αβαρίκου και Σαμονίβας, στο νοτιοανατολικό τμήμα του νομού Θεσπρωτίας. Μαζί με το Σούλι, το Αβαρίκο και τη Σαμονίβα αποτέλεσαν, με τη δημιουργία τους τον 15ο-16ο αι., το περίφημο Τετραχώρι, τον πυρήνα της αυτόνομης ομοσπονδίας των Σουλιωτών. Οι Σουλιώτες είχαν χτίσει φρούριο στην Κ., η οποία βρίσκεται ακριβώς απέναντι (Ν) από το Κούγκι. Μετά την πτώση του Σουλίου (1803), ο Αλή πασάς επισκεύασε το φρούριο και, φοβούμενος την επανεγκατάσταση των Σουλιωτών, εγκατέστησε εκεί μόνιμη φρουρά. Το 1822, το μέρος αποτέλεσε το ύστατο σημείο άμυνας των Σουλιωτών κατά τη δεύτερη και οριστική εκδίωξή τους. Οι Τούρκοι κράτησαν υπό την κατοχή τους το φρούριο της Κ. μέχρι το 1909, διατηρώντας μόνιμη φρουρά ενός λόχου. Το φρούριο, που δεσπόζει στη στενή διάβαση ανάμεσα στα βουνά του Σουλίου, σώζεται σχεδόν ακέραιο. Στα ΒΔ και σε μικρή απόσταση από αυτό βρίσκεται κωνικός απότομος λόφος (η λεγόμενη Ντάπια του Νότη Μπότσαρη) με πολλά ερείπια. Σήμερα σώζονται αρκετά λείψανα από τα σπίτια του χωριού. Η φάρα των Ζερβαίων ήταν η κυρίαρχη στην Κ. Η ύδρευση γινόταν με πηγάδια, μερικά από τα οποία σώζονται και χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα.IIΚορυφή (2.398 μ.) του όρους Γράμμου, στη βόρεια Πίνδο. Μαζί με τις άλλες βουνοκορφές της Πίνδου εμφανίζουν μορφή οροπεδίου στο σύνολό τους. Το έδαφος της Κ. αποτελείται από όγκους περιδοτίτη και από αργιλοαμμώδη υλικά που, λόγω της μακρόχρονης διαβρωτικής επεξεργασίας, έχουν ομαλή επιφάνεια.
Dictionary of Greek. 2013.